Stampa
Categoria: ROMANO FRANCESCO
Visite: 2235
 

STAMMU ARRISTAMMU A LU SCURU

Francesco Romano

 

 
 

 
 
STAMMU ARRISTANNU A LU SCURU
Stànnu sbintrànnu la terra.
Stànnu faciènnu cimèntu di terra viva:
la meglia. 
E l’àrma d’ìdda russìgna
grida vinnìtta e poi trema. 
Càdinu càsi e palazzi 
e l’òmu chiànci e 'un si pènti. 
Chiànci lu suli 
chiàncinu li stìddi 
chiànci lu Signuri. 
La luna talìa e arrussìca 
e scàppa ppi nn' atra cuntràta. 
Lu vièntu si ferma e nun frisca 
lu mari nun parla. 
Stànnu spardànnu la terra 
stànnu allurdànnu lu mari 
stànnu appannànnu lu cèlu. 
Stammu arristannu a lu SCURU
STIAMO RIMANENDO AL BUIO
Stanno sventrando la terra.
Stanno facendo cemento di terra viva:
la migliore. 
E l'anima sua rossiccia 
grida vendetta e poi trema. 
Cadono case e palazzi 
e l’uomo piange e non si pente. 
Piange il sole 
piangono le stelle 
piange il Signore. 
La luna guarda e arrossisce 
e scappa per un'altra contrada.
Il vento si ferma e non fischia 
il mare non parla. 
Stanno consumando la terra 
stanno sporcando il mare 
stanno appannando il cielo. 
Stiamo rimanendo al BUIO.